لبخندیار

گُلِ لبخـندچــــون برلب نشــــاندی
مرا ای یارســـویِ خود کشــاندی
به اخلاقِ خــوش وباعالَمی مِهر
غم و درداز وجـــــودِ ما رهـــاندی
به وقتِ ســـــختیِ کارم به دنیــــــا
برایـم آیـه یِ یأســـی نخـــــــواندی
چودیدی گــوشهٔ دل غصه دارم
برایِ لحـــظه ای راحت نمـــــاندی
چودانی باتو من غـرقِ ســــُرورم
به هرجائی وجــودت رارساندی
به سـویت رویْ آوردم به هر گَه
زِپیـشت یک دَمـی مـا را نـــراندی
نبـــــــوده در دلِ مـــن نــاامیـــــــــــدی
چو جامِ غصه و غم را شکاندی
تــــو با دُرِّ کلامت جـــــانِ حــــــــامی
گُلی از چهره یِ زیبــــــا فشـــــاندی
به لطف ومِهــرِ بی منّت ٬عزیــزم
به کامم طعمِ عشقت راچشاندی