گفت یوسف را زلیــــخا ، کــای نـــگار
یک دمـــی بنــشین به نزدیکم چو یار
عاشـــقم بر تو ، تو معـــشوقی مـرا
کـــام این شــوریده عــاشق را بــر آر
آتـــشی از عشق تو بر جان ماست
جـــان من ، آبی بــــرین آتش بـــبار
از شـــراب جــام خــود در کــــام من
جـــرئه ای ریـــز ای نگـــار گلـــعذار
*
چـون تمـــنای زلیــــخا شــد فـــزون
یوسف بیـــــخود زخود شـد بی قرار
خــواست تا دســت آوَرَد در گردنش
ناگـــهان گفــتش زلیخا ، دست دار
من بتـــی دارم درین محـفل عـیان
کـــز حضورش میشوممن شرمسار
او درین حالــــت مـــرا نادیــــده به
بهــــتر آن باشد نبـــــاشد آشــکار
چونــــکه یوسف دید اینکار از عجوز
شد خجــــل در پیــــشگاه کــردگار
گفــت یارب این عجــــوزه اینــچنین
شــــرم دارد از صنــــاعی زرنـگار
من چگـــونه در حضور چـون تویی
دست یازم بر چنـــین آلـــوده کـار
حاجبی گفتش که بیرون شو زدر
نیست جای تو درین دارالــــشرار
گـــر دریــــده گردد از تو جامه ای
من تـــو را زآن به بپـــوشانم دثار
دور بــادا از تــــو ایــن آلــــودگی
در حــــریم ما ز چیــزی غــم مدار