آدمی را به دو چیز آید
گر آن دو چیز نباشد وی را به آدمی ننامند
شکر گویی و راست گویی
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
گر خواهی در زمین عزیز شوی
شکر نعمت گویی
چه زیباست شکر نعمتی که تو آن را از ته دل گویی
گر خصلت در آن نباشد چه بهتر که ان را نگویی
شکر آن نیست که بر زبان گویی
شکر آن است که از ته جان گویی
گر شکر کنی، در راه خدایی
راهی که درش نور است و زلالی
شکر بر زبان گوی که زبان خوب تو گوید
در روزی که تو تنهایی و جدایی
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
راست گویی و دروغ تفاوتی است میان آدمیان و آدمیان
ببین فرقش چه است، از تازیان تا آشیان
آگاه باش
پارسا باش
دروغ مگوی
یاوه مگوی
تا زندگی کنی، شاهی کنی
عزتمندی بی شک، پیروز و سربلندی
دروغ مگوی تا که مجبور شوی
در راه حق باشد، جانی را نجات دهد
که تو خواهی در دروغ راستگویی
دروغی در راه راستی.
میم زا
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .