عوعوی سگی اخته

و من گاه می اندیشم به برون از خانه
آیا آنجا جنبش برگ های سبز حس می شود؟
آیا طغیان باد حس می شود؟
آیا ماهی ها آنجا هم در حوض های کوچک کاشی زندگی می کنند؟
آیا بنفشه ها آنجا واقعا بنفش اند؟ یا فقط نقش اند...
من گاه می اندیشم به عصمت نیلوفرها
و لاله ها- این دمیده های دیرینه-
می اندیشم به تنهایی گیره های لباس روی بند، در سیاه زمستان...
من به عشق هم می اندیشم
عشق آگون از نفرت
عشق های سرخ کاغدی
و موشک های ساخت دست بشر کاغدی
و آدم های کاغدی
و اعتراض ها و اجتماعات کاغدی...
اینک این صداست که می آید
این صداست که می ماند
صدای عوعوی سگی اخته در کوچه پس کوچه های جفت گیری
و نقش نمناک دیوارهای سرکشیده
که همتاز ظلام اند
و مرگ که آشنای مهربانی نیست..

پ.ن
تقدیم به فروغ فرخزاد عزیز که عشق را در اتاق آبی تنهایی یادم داد...