روزگار آموزگارست از زمانها ی کُهن
لوحِ «فرهنگ» او به دستِ راست دارد
دستِ دیگر تَرکهای از «تجربه»
داده است او بارها
درسهای سخت و آسانی به من
لابِلایِ درسها
درس عشق از مبحثِ دلدادگی
نکتهای بَس غامِض و هنجارساز
در نَهادم برنَهاد:
عشق از آنِ خداوند ست
نیست معشوقی جز او
رابطه با هر چه غیر از او به شرطِ همنوایی با خدا
لایقِ دلبستگی ست
در شعاع تابش اَنوارِ رَب
رُخصتی آید زِ «معشوقِ» اصیل
تا که «محبوبِ» زمینی رُخ نماید باشکوه
یک شبی او با نوازش تَرکه را بر شانه زد
گفت «چِل» شب این سخن را مشق کن:
اُلفتِ اهلِ زمین با هم زِ جنس عشق نیست
عشق مخصوص خداست
اُلفتِ اهلِ زمین...
اُلفت و دلدادگی «در طولِ» عشقِ کِردِگار
بینِ خلقِ سازگار
هست و از هر آن چه نسل این زمانه، عشق! می نامند
برتر و کاملتر و شیرینتر و زیباتر ست
این چنین دلبستگی
مهر با «محبوب» باشد بهرِ رَب
هست رَخشان، لیک هرگز در ترازِ عشق نیست
هست و بوده ست از قدیم
هست اما عشق نیست
در میانِ گونهگون دلدادگی
جنسِ رایج در همه دنیای امروزین ما
هست عاری از خدا؛ خالی از «رنگِ خدا»
در نگاهِ سالکان و عارفان
آخَرِ دلبستگی بی نام و نور و نغمه یِ پروردگار
حاصلِ دلدادگی بی مُهرِ تایید اِلاهی
لاجَرَم سرد و مَلال ست
یا روال ست
یا سیاه ست
یا تباه ست
یا سراب
پس از دویست سال استیلای رمان و سینمای مدرن؛ تقدیم به: همه زخم خوردگان و سرگشتگان بالقوه و بالفعل عشقِ سرابی...
* رنگ خدایی [بپذیرید] و چه رنگی از رنگ خدایی بهتر است؟! و ما تنها او را عبادت میکنیم.
(سوره بقره، آیه 138)
* لاجَرَم: خواهناخواه، ناچار، ناگزیر
نیست معشوقی جز او
رابطه با هر چه غیر از او به شرطِ همنوایی با خدا
لایقِ دلبستگی ست
در شعاع تابش اَنوارِ رَب
رُخصتی آید زِ «معشوقِ» اصیل
تا که «محبوبِ» زمینی رُخ نماید باشکوه
درود بر شما جناب زراعتی عزیز
بسبارهم عالی وحرف حساب
من فکر می کنم اگه عاشق خدا باشی
خودش معشوق زمینی راهم در خور خودت بهت میده
میگن ازعشق مجازی باید به خدا رسید
ولی من فک میکنم اینگونه نیست
باید عاشق خداشد وهمه چیز را ازخداخواست
مطمانا عشق زمینی را به تو خواهد داد عشقی شایسته
وگرنه عشقهای زمینی چیزی جز سرگردانی وغم وپریشانی نداره
هرچند که ماوآدمها کم صبریم متاسفانه....
وقتی همه چیز را رها می کنی و دست میکشی
ازجستجوی معشوق زمینی و خودت رابه خدا میسپاری
تنهات نمیزاره شاید به عشقت هم نرسی برطبق حکمتهای خدا
اما درقلبت آرامشی قرار میده که دیگه بود ونبود آدمها هم اونقدر مهم نیست که بهم بریزی
نه اینکه عشق نباشه هست اما عشقی متعالی است عشقی پخته که مایع سکون وآرامشت می شود نه باعث درد ورنج وپریشانی ات ...