من به گور تو و بابای دلم میخندم!

بی تو پاییز هوا خوب، ولی خوب نبود!
کاش هرشب خبر از دلهره آشوب نبود
بی تو پوسیدم و با مرگ هم آغوش شدم
خاااک افتادم و با برگ هم آغوش شدم
سر بہ تعظیم و بہ تمکینِ دوجین آوارم
شبِ دی ماهیِ طولانیِ بی سیگارم
دردهایی کہ پس از حادثہ ها می آیند
دودهایی کہ فقط خاطره ها می دانند...
چہ بلایی بہ سرم آمده اندوه شدم؟
غرقِ ویرانگریِ حادثہء نوح شدم
بہ چہ علت دهن از حرفِ دلم می بندم؟
مثلِ مجنون شدم و خود بہ خودم می خندم
بہ چہ علت تنم از درد بہ هم پیچیده؟
شعرم از تیرگیِ مغزِ خودم گندیده؟؟؟؟
من چرا شاکیِ اوّل شدهء فاصله ام؟
همش از بغضِ "ندانم شده" ای حامله ام
شهرِ تاریک و مصیبت زده ام، وادیِ خون!!
معنیِ واقعیِ تیرگی و بهت و جنون!!!
شهرِ بی روحِ فلاکت زدهء مغلوبم
مسلخِ دردِ پر از دلهره و آشوبم
شهرِ بی شکلِ ترک خوردهء بی احساسم!!
سر هر کوچہ غمدیدهء خود حسسساسم!!
شهرِ پر حاشیه،بی حاشیه!! بی تدبیرم
کہ مردد شده با خاکِ خودم درگیرم!!
شهرِ بی قلعه و، بی اسبم و، بی نقشہء جنگ
شهرِ خالی شده از لشکر و،بی تیر و تفنگ
شهری از همهمہء طایفہ أش ساکت و منگ!!
شهرِ دیوانہء غارتزدهء گیج و دَوَنگ!!
می دَوَد سنگْ پیِ سنگْ بہ درگاهِ سرم
می شوم وسوسه از قلہء کوهی بپرم
منو انبار پر از قرص، خودم بُقراطم!!!
من بہ تنهایی و کج فهمیِ صد سقراطم!!!
من چرا شعر؟... چرا اینقدَر از خودم دورم؟؟
من چرا با طپشِ نبضِ خودم......مجبورم؟
من از امشب بہ خودم بارِ سفر می بندم
من بہ گورِ تو بابایِ دلم می خندم
حامد خنجری عیدنک