تجدد

شب كه مي خَزَد به خوابم

دستهايت پر النگو

يا لبان روژه گونت

مي شود لعلي سخنگو

از ترازوي تنم  ، نرخ تو بالا ميرود

وزن چشمانت

 به سوي ارش والا ميرود.

من نميدانم چرا

 بايد نگفت اين راز را ؟

تا به كي بايد نهفت در لانه ها پرواز را ؟ 

 گفته بودي كه برايت  ،عشق مفهومي كهن دارد

تازه فهميدم بناي عشق من

 در تو وطن دارد !

من در آن كوه و كمر ديدم تنديس تن تو

قدمتي اندازه ي آغوش من دارد برِ تو

تا سحر گويا كه ما چند بوسه بيشتر وقت نداريم

دیگر از تاريخ نگو

ما بي تجدد بخت نداريم !

صبح که خورشید میدمد

ماه را انکار میکنیم

آنکه ماه را دیده باشد را سنگسار میکنیم

پس چرا بیهوره از دیدار هم ترسان شویم

تا سحر

در معبد غم

زاهد و ترسا شویم

ردی از ما را نمیگیرد رادار های خدا

چون پارازیت میفرستد

ریز تراشه های ما

پس بیا تا فرستی هست بیخیال بد شویم

وقت را تمدیدش کنیم

چند ساعت از شب رد شویم !

                       م مهر