مغرب همیشه محلی برای غروب نیست....

بغضی شدند در گلوی مان تا که فریاد مان کنند

شرمنده ی همیشگی زن و اولاد مان کنند

بغضی ز جنس " شیشه " و غم ها " کشیده ایم"

شاید سیاستی ست رفیقان که " معتادمان " کنند

گفتند ز وسعت تنگ قفس های دیگران

شاید ز وسعت زندان مان شاد مان کنند

مانند باد بادکان دست کودکان ده

نخ بسته اند به پای مان که آزادمان کنند

از ما گرفته اند جوانی و عشق و عاشقی

آماده اند که بدون معشوقه دامادمان کنند

ما بافت کهنه بوده و با شهر مطابقت نداشت

بر ما زدند کلنگ و کلنگ ها که آبادمان کنند

در عصر عشق که برعه برعه ی " تلخ " کامی است

" شیرین " شدند در دهان مان که " فرهاد مان" کنند

" مغرب " همیشه محلی برای غروب نیست

کم مانده است شبیه......... "خرم آباد مان" کنند