درب و داغونم خدا !

درب و داغونم خدا ، دنیاست زندونم خدا  !

آس و پاسم ؛ باختم ؛ از بازی بیرونم خدا  !

 

زود بازیخور شدم ، دنیا که چشمامو گرفت

دزدا بالا رفتن از دیوار ایمونم خدا  !

 

سفره های بزم و مستی های من ، حالا شده

سفره ی " آهی " که پهنه پیش مهمونم خدا  !

 

زندگیم  آوار شد روی گسل های گناه  

من هنوزم توی بند نقش ایوونم خدا  !

 

راهِ بازی نیست در این شهر زشت زندگیم

توی بن بست خودم ، مات و پریشونم خدا  !

 

دوستان قالیّ کاشونند و من ، یک پادری !

توی بازار رفاقت ، مفت و ارزونم خدا  !

 

قایق تنهایی و عشقم ، که توش از من بُرید

دور شد با قایقش ، تو رودِ جیحونم خدا  !

 

پیش پات افتادم از پا ، زخمی و پاشیده دل

ای طبیب مهربون ، محتاج درمونم خدا  !

( علیرضا محدثی )

 

 

پ.ن :

این شعر پس از شنیدن درد و دل های غم انگیز یک زندانی  بند آزاد که در یک مغازه با او هم صحبت شدم ؛ و با برداشت از فضای گفت و گوی با او سروده شده است ؛ اما حقیقتا احساس کردم که اگر او در زندان یک شهر گرفتار است ، برخی از ماها در زندان های مختلف و تو در تویی ، در غل و زنجیرهای سنگین خفت ها ، هواها و هوس هایمان گرفتاریم و در باطن موضوع ، اگر در شرایطی بدتر از آن زندانی نباشیم ، وضعیت بهتری نداریم ؛ اما تنها تفاوت بین ما در این است که او زندانی بودن خود را احساس می کند و در آن دست و پا می زند ، اما ما از وضعیت خود غافل و بی خبریم !