بهشت یعنی تو

در سپیده دم عاشقی
روشن میشود افق چشمانم
با خورشید سیمای تو
لبخندت
طراوت ژاله های صبحگاهی است
بر گلبرگهای تب آلود لبانت
و من
بی تاب آن دمم
که ابر پلکهایت
تلالو چشمان فریبایت
خودخواهانه
در چادر می پیچد

حوری ، شراب ، نهر نوشین
وصف بهشت وجود توست
به دنبال چه در زحمتند
آنان که
دستانشان
یا قلب هایشان
رنگ و بوی خون گرفته
به امید تسخیرش؟

بی خبرند
آن بهشت
از آن من است
و تنها من
شهروند دنیای آرمانی آنهایم
و تو
تا هیچ وقت
دیگری
در زیر سایه ی رحمتت
به آرامشی هرچند کوتاه
نمی خوانی