ريسه....

در آزمایشگاه

 یا بیمارستان

فرقی نمیکند....

عوضم کرده اند

 در ریسه سطل

با موشی ممزوج

بر قدمتی به پهنای حقیقت/

 شهر شعور شلوغ...شاکله همانندی ترس بر یله ای ناهمگون/

بر

 تراز آلودگی باورهای عصبانی

 هزار سال است

هزار دنیا

 هزار در هزاره های درد

 که

 هنوز نپذیرفته ایم قورباغه ها هم آدمند وقتی به قول معروف:

سنگ شوخی کودکی ...جدی میمیراند....زندگی را

یا صدای خطر یک دارکوب...:

 تبری بوده که انداخت...درخت

در تمام بیمارستانهای صحرا

دل در درد دل دوری موشی

 که مسخ شده بر انسان

حاشا... غریبانگی موطن آوردگاه خویشند مسخ شدیم

 بر غریبگی تنهای شهر زیر آبراه

زیر ویرانی شهر

 دو موش بر عزای مسخ شدن هم زادشان

 بر جلوس نیای انسانها سالهاست.....بیدارند بر عزای انسایت

 بر اساس قانون شکیل متمدن قرن

دو موش...

ریسه بر سطلها / بر امتزاجی نا باور / چه... ابلهانه عوض شده بودم . . .

 بر همانندی قانون تباه!!