هدیه ی هستی

اگر از فکر سحرگاه من 
آسان بروی
اگر از لحظه دیدار طلوعم بروی
و اگر صبح نیایی 
پیشم
من به شب می مانم 
و سیاهی

جهت کوی تو
را می شکند
آسمان در غم تنهایی خود میمیرد 
شبنم از لمس صفای گل سرخ،
وَ
نسیم از حرکت می ماند
این اسفناک ترین صبح،
مرا میکُشد از تنهایی
اما
زیر لبهای دعایم 
توبه الفاظ روان می گذری 
که بجان باز آیی
در سحرگاه پر از شیدایی
هدیه ی هستی من
بنمایی.....

" فریدی"
5 اردیبهشت 94