ماه رمضان است ؛کمی اهل حیـا باش
هی ول نکن این چشم پدر مردۀ فحاش
ما جنبه نداریم و همه رفتــــــــــه به خاکی
برگوشۀ این چهره کمی مالچ و نمک پاش
یک شهر شده مست و غزلخوان و سه نقطه
اصلاً به کسی چه تو برو خرّ م وخوش باش
تو پستۀ سربسته ،اگرشد خــوش و خندان
لطفـــــــــــاً بنما عرضه ،منم مشتری ماش
ربطی به تو دارد که گــــــروهی کج و معوج
دردست و زبان مانده فقط کاسه ی ای کاش؟!
سرگــــــــــرم خود و آینه و زلف کجت باش
ما هم دو هـــــزار داده و شاید ،بخوریم آش
دخلش چه سواد قجــــــــــر و زور رضاخان،
با توپ و تشــرهای من ِ مفلس و عیّاش؟!
سهراب ،کجـــــــــــایی که همه نوبر شعرند
از قـــــــــرمه پز و مطرب و سلمانی و نقاش
سبزینه گــران و دل له گشته، فـــــــــراوان
صدچهره عبوس و وسطش یک گل ِبشّاش
پای دلمان سال مدیدی شده عـــــــــــریان،
یک گیوه به جا مانده در ِ خـــــــــانۀ کفاش؟!
جانم چه حیایی ،چه نگاهی و چه کشکی
بگذار بنالد الکی ،این دل ِاوبــــــــــــــــــاش
«راحم» تو مگر قورمه سحرخورده و مستی
هی لُنده نکن عرضه به این نوبری و فاش