تصویر ذهن

تصویر ذهن

خودرا به خواب می زنم وُگریه میکنم

از هرچه دیده چشم به توشکوه میکنم

امشب دوباره خواب نه! بیدار مانده ام

ســاغر بیا ر تشـنۀ دیدار مانده ام

تصویر های ذهن مرا نورمی کشِد

اشک دلت ز دیده به روی دلم چکید

برخاستم، نشستم وُ  دیدم  نشسته ای

مانند من، نه! خواب که بیدار بوده ای

گویی که برفهای غمت آب گشته بود

اشکت چو رود در خط مژگان روانه بود

گفتم که باز خودشکنی گشته اهل راز

 یا سوی قبله ای شده  تا آوَرَد  نماز

نشکن سکوت را که دلم تازه خواب رفت

در حرمت حریم دلت بی شتاب رفت