قُرص ِ ناني توي گندم زار ؛ هي يادش بخير !
پا برهنه در دل ِ نيزار ؛ هي يادش بخير !
تا پدر آيد به منزل ، بر درخت ِ گردوكان
شاد و شنگُل تا دم ِ ديدار ، هي يادش بخير!
وقت ِ بازي توي كوچه ، تا معلّم مي رسيد
مي پريدم از سر ِ ديوار ؛ هي يادش بخير !
” بي كلاه بيرون نرو سرد است؛ بچّه با توام “
مادر ِ بيچاره با اصرار ؛ هي يادش بخير !
همكلاسيها كنار و بازي ِ “ الّك دو لك “
زير ِ رعد و تندر و رگبار ؛ هي يادش بخير !
زير ِ باران خيس ، اما شاد و خُرّم در فرار !
جان ِ تو انگار نه انگار ؛ هي يادش بخير !
كاسه ِ آشي نصيبم بود ، گاهي با تَشَر
تا ز ِ سرما مي شدم بيمار ؛ هي يادش بخير !
يك پتو بر سر به وقت ِ خواب ، از ترس ِ پدر
چشمها بسته ولي بيدار ؛ هي يادش بخير !
آرزو دارم بگيرد باز ، اين پيراهنم
بوي باران ، عطر ِ شاليزار ؛ هي يادش بخير !
سينه ها سرشار از لطف و صفا ، بي غلّ و غش
قلبها بيگانه با زنگار ؛ هي يادش بخير !
پُرسشی هم ميزند گاهي تلنگُر بر سرم
” كودكيها كي شوَد تكرار ؟! “ ؛ هي يادش بخير!
مازیار نظری