چشمِ دل آشوبِ تـو مي خواهـد کـه زنــجيرم کـــــند
بــا عشقِ بــي پــروايِ خــود , دزدانه درگـــــــــيرم کند
شاهانــه مــي آيـي و مـن , يکــباره ماتت مــي شوم
بـــنماي رُخ تــا آتشش , شايـــد که تـــدبيرم کنــــــــــد
زانو به خاکت مي نهم , اي خوش غزل آهسته تــــــــر
در بيشه ام جــولان مـده , آهــوي تو شــيرم کــــــــــند
ايمان و دل بردي و من , در ديـــنِ خود کــــــــــافر شدم
اي قــبله گــاهِ مـردمـم , تــــرسم کـه تَکــــــفيرم کــــند
دردي بـــه جـانم مي زنـــد , آوازه ي انــــــــــدامِ تـــــــو
طُرفِه به طَرفي مي نَهي , تا کـــــــه زمينگيرم کــــــند
صبري عجب دارد دلم , بر جورِ چون لـيلايِ تـــــــــــــــو
ترسم که آن چشمِ سيَه , در بـــــندگي پــــيرم کــــند
من ماندم و جام و قلم , ديگر چه مي خواهــــي زِ دل
اي وحشيِ آغوشِ تو , از زنــــــدگي ســـيرم کـــــــــند
سر داده ام در پاي ِ دل , دل مــي کَـــــنَم از پــــا و سر
ويـن " شهـــپرِ " شهبازِ من , باشد که تقريرم کــــــــند