ترس

 دلم از حرف حرفِ واژه  دیوار می ترسد 

از الفاظِ رکیکِ نفرت و بیزا ر می ترسد

میان عشقها مان را ،کسی بر هم نخواهد زد؟

ازآن نامردمِِِ پر چانه ی بیکار می  ترسد

ترواش میکند از ذهنها  اندیشه ای مسموم

از افکارِ تحجر گونه ی بیمار می ترسد

نه از خوابیدگان در پیله های  سستی و رخوت

که از چشمانِ خواب آلوده ی بیدار می ترسد

به وقت شادی و عشرت همیشه دوستان جمعند

که از روز مبادا، بی کس و بی یار می ترسد

هراسی سهمگین باشد که مار از آستین روید

و از زهر گیاهی سمی و بی خار می ترسد