سبز و کال

سبز و کالم نیستم آگاه از احوال خویش
گر کسی احوال من پرسد چه گویم حال خویش

خواستم پرواز آرم با عقابی در فضا
گفت دیگر نیست من را، آن پر و آن بال خویش

دوست دارم حمله آرم بر دیار غصه ها
هم چو بیت القدس آرم، جمله در اشغال خویش

سالها باشد ندیدم روزن نوری به دل
پار من بهتر، همی بوده است از امسال خویش

روزگاری هست صمّ بکم  تا   لا یعقلون
گر به کرنا آوری هم قیل،  یا هم قال خویش

از پریشانی نمودم تکیه بر دیوان شعر
خواستم از خواجه حافظ طالع و اقبال خویش

: عشقبازی را تحمل باید ای دل پای دار :
خواجه میگوید دهم تغیر من احوال خویش

پایداری میکنم در راه عشقت ای صنم
بیشتر از آنکه ما کردیم در شصت سال خویش