آدمک

آدمک

روی یک قلّۀ سفید از برف

آدمک های شعر می خوابند

 یخزده   پا وُ  دستها  برفی

 پیکره های روح  بیدارند

با صدای دلی شکسته ز غم

چشم ها را به دست میمالند

*****

گاه  در دشتها وُ گه  درّه

شاعری سوی قلّه میتازد

هرکسی رفته مانده آدمکی

رد پایی که قصّه می سازد

گرمی خون شاعران درشعر

آدمک را به رقص  می آرد

نقش های فصول  انسانها  

 از \"نوا \"راهِ \"شور \"مییابد

*****

همه جا شکل آدمک پیداست

 چشم واکن ،ز راه می آید

 گر به  بارد به ذهن شاعرنور

 شعر هایی  گسسته میتابد

چون نگه میکنم به سقفِ دلم

  شاعری همچو  ابر میبارد