روزگاری در سیـاهی غوطه ور
آتشــــی درزنــــدگانی شعله ور
با تمـــــامِ خــــلق او،بیــگانه بود
خانه اش در گوشه یِ ویرانه بود
غــرق در افکار و در کــــردارِ خود
شــرمگین از نحوه یِ رفتـارِ خود
پیــله ای گِردِوجودش بســته بود
ازخـــودو از زندگانی خســته بود
از زن و فـــرزند دوری می گُزید
در پسِ تنهـــــائیِ خــود می خزید
باتنی افتـــــاده وچشــمی خمـــار
از وجــــودِ خــــود درآورده دمــار
با دلی پُـــر غصــه از خود منزجـر
هیکلش انــــگار گشـــته منفجـــر
گِـــردِ او دیگر کســی ، یـــاری نبود
دوست و دلـــدار و غمخواری نبود
در شــبی از دیده اش اشکی چکید
جز خـــدا ، یـــاریگری دیـــگر ندید
دســـت بــالا بـــردو گفتـــا ای خـدا
نیســـت غیر از تو عزیزی رهگشا
از سیـــــاهی ها ، مـــــرا ،آزادکــن
ای خـــدااین خســـته را دلشاد کن
نورِ امیــــدش که تابیــــدن گرفت
ابرِ رحمت هم که بــاریدن گرفت
از پلیـــــدی ها دگــــر ، ردّی نبــود
در وجــــودِ او دگــــر دردی نبـــود