رویای طعم خرما

طنینِ شعرهای بی قرار

سکوتِ خیال را

باریکه ای از

دغدغه ی مرگ می زند

نای نی لبکِ تحمل شکسته

ریزش غم انگیز خانه ی باران

غریبیِ بهار را فریاد می کند

کابوس لحظه هاست

در این مضمون غبار خاطره ها

شیهه ی ماتم غروب

و شب سردِ خرابه های بلا

و موجِ نفسهای سرگردان است

در سطری از سرمای زندگی

زینتِ ضیافت این شاپرکهای زخمی

واژه های ساختگی است

عابر و رقیبِ کوچه های خستگیم

کوچه های تصویر دلم

پُر از

فانوس کهنه ی یک عمر

غریبانگی است

گریه ی دستانم را می شنوم

در رویای طعم خرما

در این تلخی زهر دوری

در تسلطِ این نامهربانیها

بر سرزمین دلم

پشت فراموشی مرگ

در سایه روشن شکلی

در قصدِ بلع مکرر

چنگ می خورد آیینه ی احساس من

تَرکِ طرحِ

سکوتهای من است

در این غزلِ فاصله ها

پا برهنه ام

در قصه ی کولاکهای سخت

تشنه ام

در یاس به یاسِ

این خاک خسیس

حراج لحظه های من است

در خوابِ نقاشیِ زلالِ

راز گیسوان سرمای زندگی

و فریاد خفه شده ی من

در طنین صدای قدمهای مرگ

در نوازش این دشت وسیع

اندیشه ایست مرا

از انتظار رویش فردا

آهویی که

نیرنگ

از پاهایش دور است!