چند مجال کوتاه

 

شبی که پله پله فرود می آمد

به رنگ حلقه های دود می آمد 

همیشه ی خدا گوش بفرمان است 

غمی که برای من زود می آمد 

* 

آوار که سقف خانه ام را می برد 

مبهوت دلم را به تما شا می برد 

احساس نمیکنی مرا بیهوده است 

مرگی که خود خاطره ها را می برد 

* 

زمان افسونگر انسان خام است 

به چشم او جهان هردم بکام است 

زمان در اوج سیلی می زند گاه 

ندانی این چه روز و این چه شام است  

* 

تنها یی  جاودانه در من باقیست  

پیشانی ام  از تبار بد اقبالیست 

آن حالت ناکجایی  وهم آلود 

امروز چنان گذشته در من باقیست 

*