شبهای من

سری پر آتش و دیوانه دارم
تنی رنجور چون پروانه دارم

دلی نازک تر از برگ گلِ یاس
به گلدانی درون خانه دارم

به مستی ها گهی سوی خرابات
گهی عزمی سوی میخانه دارم

ز ماهِ آسمان جویا شو حالم
که با او صحبتی جانانه دارم

 به دنبالم نیا که در خرابات
کنام و منزلی ویرانه دارم

به غمهای دل ِ تنگم به شبها
درون ِ سینه ام غمخانه دارم

سرشکی پاک دارم همچو یاقوت  
به اشک چشم ِ خود دردانه دارم

به رندی شهره ی شهرم ازاول
من آخر محفلی  رندانه دارم

ولی در عاشقی عاشق ترینم
که یاری دلبرو یک دانه دارم

چو حامد در هوای خواندن شعر
نوایی دلکش و مستانه دارم  
 حامد زرین قلمی

27/2/90