چـــــو در ســـر داشت شـــــور خالـق اکبر علی اکبر
به میــــدان شهـــــــادت گشــــت روی آور علی اکبر
چو دشمن دیــــــــد ســـرو قامـــت و بـدر جمالش را
گـــــواهی داد باشــــد شبــــه پیغمبـــــــر علی اکبر
بــــود بــــرج ولایــت را حسین بـــن علی خــــورشید
در آن بــــرج است روشنتر ز هـر اختــــــــر علی اکبر
بـــــــه دریــــایـــی کــه مـــوجــامـــوج دارد لولوء لالا
صـــــدف گـــــر حضــــــرت لیلا بـود ، گوهر علی اکبر
به بازاری که عشق آنجاست حاکم ، می خرد شیرین
لقای دوســـت را با نقـــــد جـــان و ســـــر علی اکبر
صـــف روبــــه دلان را زد بــــه هـــم با حمله ای پیدا
چو شد در عرصــــه ی هیجــــا چو شیر نر علی اکبر
ز فــــرط تشنگی پـــژمرده چون شد نرگس مستش
یکی ســــاغــــر گرفت از ســـاقــــی کوثر علی اکبر
کمـــان شـد قامـــت ســـــــرو ابی عبدالله آن وقتی
که همچون گل ز اســـــب افتاد و شد پرپر علی اکبر
تبسّم بر لبـــش چون غنچه رازعشـــق را می گفت
بـــه شیدایی پــــدر را دیـــد چــــون در بر علی اکبر
فـــراز شاخه ی طوبای قــــدسی خانه می خواهد
اگـــــــر همچون کبـــوتــــر می گشاید پر علی اکبر
به خون غلتان ، چـو گل خندان ، مقیم محفل جانان
خـــــدا را دیــــــد در آئینــــــه ی بـــــاور علی اکبر
شهـــادت را که باشـــد هـدیه ای بر خلق از خالق
به جان و دل پـــذیــــرا گشته چون حیدر علی اکبر
نمی تابد چــــرا دیگـــر چـــــراغ خیمـــــــه ی لیلا
بـــه نـــزد او نمی آیــــد مگــــر دیگـــــر علی اکبر
به دنیـــا هست ما را «خوش عمل» امیدواری ها
که باشد شیعیــــــــان را شافع محشر علی اکبر.