با «فروغ» آشتی کنیم!

من بر این گمان و باورم
که شعر بی دروغ
قدکشیده و نفس کشیده
با فروغ...
یک نفر بر این عقیده صحّه می گذاردو
می رود به راه روشن خودش
کیست آن نفر؟
به زعم من
شاعری که صاف و صادق است
با منِ خودش
*
سالروز مرگ اوست
در حیاط خلوت سپیدی از خودم
زیر بوته های نورسِ
همیشه قهر با خزان
یاد و نام اوست شمع خاطرم
گرچه مرگ جاودانه ای چو او
هیچ گاه نیست باورم
*
کاش بر سر مزار او
می نشستم و به یاد مهربانی اش
آنچه جاری همیشه آشنایِ
شعرهای اوست
حرف می زدم
روی سنگ بغض کرده ی مزار او
جای قطره قطره های آب
گوله های برف می زدم
*
کاش با فروغ بی دروغ
آشتی کنیم...
او همیشه زنده است
او نمرده است
سهم شعر هیچ شاعری
به نام او
مهر قهر با توام نخورده است
*
او همیشه زنده ای که عشق را مدار بود
روح آشتی کنان نوبهار بود
گرچه سالهاست رفته از کنار ما
مهربانی همیشه جاری سروده هاش را
با خودش نبرده است
کاش با فروغ بی دروغ آشتی کنیم.