پاي عوري به گذرگاه جهان مارا بس
آب شوري ز بيابان زمان مارا بس
در بيابان طلب، حشمت و دولت چه كنيم ؟
كوزه آب و دو تاگرده نان مارا بس
سايه ابر و لب جوي و فراغت ز كسان
پاي بيد و چمن و آب روان مارا بس
سايباني كه در آن عمر به شادي گذرد
جاي قصر امراء، كاخ شهان، مارا بس
مسند حكم و قضا را نستانيم به هيچ
گوشه عزلت و آرامش جان مارا بس
عوض كرسي استادي و تشريف و نشان
اين پژوهشگه بي نام و نشان مارا بس
گوهر دانش خودرا نفروشيم به زر
ثبت در دفتر حقّ گوهر جان مارا بس
شكرللّه به رياست نشديم آلوده
جان آسوده ز آسيب كسان مارا بس
گر ردا و شنلي بر تن مانيست چه باك
خرقه از دوست گرفتيم و همان مارا بس
دل به ياري نسپرديم ازين سيم تنان
مهر آن سيمبر غنچه دهان مارا بس
در خربات اگر محرم رندان نشديم
فخر ساقيگري باده كشان مارا بس
يار ننواخت چو مارا به نگاهي ز كرم
گردي از مقدم آن سرو روان مارا بس
حشمت شاه كجا شوكت درويش كجا؟
عزّت بندگي پير مغان مارا بس
در كجايند شهان زين فر و اجلال و شكوه ؟
همه سر بر خط ما خُرد و كلان مارا بس
مير خمخانه به ما گرچه نظرها دارد
جرعه اي ليك از آن رطل گران مارا بس
گرچه نغز است پژوهنده سخن هاي تو ليك
زين همه پند يكي درّ گران مارا بس
رو بگرداند اگرخلق ز ما باكی نیست
سوي ما هست خدا چون نگران مارا بس!