سراب مهربانی

تا کجا در این بيابان ای سراب مهرباني
جسم رنجور مرا باجان يادش می کشاني؟
من به تنها ماندنم در راه عادت کرده ام تا
اين چنين بي روح با تن در کنار من نماني
بس که خود را در گذار خاطراتم می نشانم
پيرمردي ساختم از کودکي از نوجواني
سوختم شايد بدانم چيست آخر راز آتش
دير فهميدم نمی فهمم تورا ای زندگاني
هرچه دانستم فقط ناداني من بيشتر شد
من به دنبال تو هستم ، نقطه ای در کهکشاني
من تو را درقالب يک زن تجسم می کنم دوست
يک جهان ایثارتن با بي نهايت مهرباني
خاک ديگر برنمی تابد غرور آسمان را
باز کن این بندها را از پرم، تو می تواني
در گل و پروانه و باران نمی خواهم ببينم
چشم بگشا يک نفس بي استعاره ، آسماني
خوب می داني خدايا آخر این قصه ها را
کاش می شد می نوشتي بار ديگر داستاني