کلبه چوبی جدایی سوخت

کلبه حقیرانه ای بود در قلبم

به چوب جدایی ساخته بود ذهنم

به آتش عشق آنرا سوزاندم

قصری از سنگ وصال پرداختم

با ضیافت شادی جشنی بر پا ساختم

چشمان عشق را دعوت دادم

به چراغ محبت مزین کردم

گلدان دوستی را آوردم

گل واژه های عشق را جای دادم

دخترکان شوق دیدار شوری به پا کرده اند

ثانیه شمار قدمهای دوست مانده اند

این وصال و این دیدار دارد با خود امید بسیار

از دیدن آن نگار من گشته ام سرشار