برای پدرم....

تو از تنهایی من پرکشیدی

تو مرگِ آرزوها را ندیدی

ندیدی مثنوی هایم غریب است؟؟

صدای هق هِقم اَمّن یُجیب است؟؟

ندیدی آسمانم ابر دارد؟

دلم هر شب کلاسِ جَبر دارد؟

ندیدی رازهایم گفتنی نیست؟

کسی با دردِ دل هایم تَنی نیست؟

ندیدی بی تو هر شب اشک ریزم؟

تو که درد آشنا بودی عزیزم...

ندای رفتنت را می شنیدم

بیا تا من بگویم هر چه دیدم

خودم دیدم که دستت سرد می شد

درختِ باغِ جانت زرد می شد

زمین و خاکِ سردش خانه ات شد

خودم دیدم دلم دیوانه ات شد

که مادر با فراقت خو نمی کرد

کنارِ سفره جایت یاس آورد...

 ببین غمنامه ام پایان ندارد

دگر این مثنوی هم جان ندارد

همین؟؟!...سهمِ من از تو...عکس و یک سنگ؟؟

غریبی، بی کَسی و یک دلِ تنگ؟؟

چرا امید در احساسِ من نیست؟؟

چرا شب های من از نور خالیست؟؟

چگونه بی تو دل آتش نگیرد؟؟

دعا کن دخترت بابا بمیرد