غربت

روزی می رسد
حتی زیرسیگاری ات خیانت می کند
حتی تارعنکبوت کنج اتاق
دریغ می کند خودش را از تو
و شبی
معشوقه ات را روی پشت بام دیگری
مشغول کام گرفتن از ستاره ها می بینی
آسمان هرزه می شود
و همه چیز علیه تو قد علم می کند
ساکت می نشینی
زل می زنی به خود در آینه ی خاک گرفته
گاهی دلت یک گنج پنهانی میخواهد
میان خودت و دنیایی که به راحتی محیا است برای غربتت
هرچقدر انار مزه ی《 شادی》 بدهد باز هم 《لذت》 نیست
هرچقدر آب طعم شیرعسل بدهد باز هم قهوه نیست
هرچقدر من خط خطی کنم
باز هم شعر نمی شود...!