آن که تا وقت سحر...

آن که تا وقت سحر چشم ترش خواب نیافت
آن که در ظلمت شب لذت مهتاب نیافت
آن که در خلوت او حور و پری راه نداشت
آن که از نغمه ی او مرغ سحر تاب نیافت
هر که در وادی دل بی بلدی پای گذاشت
غرقه در وحشت شب تشنه لبش آب نیافت
خواجه در صحبت ما شیوه ی احرار نیافت
زان سبب خدمت ما لایق ارباب نیافت
رهرو از بیم جدایی نفسی صبر نداشت
یکدمش خواب و دگر خیمه ی اصحاب نیافت
از ازل در دل ما حسرت دیدار نشاند
تا ابد غربت ما منزل احباب نیافت
هر کسی از نظری چهره ی دلدار نگاشت
دل که بر صفحه به جز حیرت کُتاب نیافت
ای فروغی غزلت حالت هشیار نداشت
بی خبر خاطر ما میل می ناب نیافت