ماندن یا نماندن ؟! چه سؤال بیخـودی ...
چه جوابی بشنوم ؟ ... آه از جواب بیخودی
رفتنت ، یلدای شب های فراق من شده
سوختم ... پر پر شدم ...خسته ام از انتظار بیخودی
کی میایی آفتابم ؟ کی میایی ماهتابم ؟ کی میایی ...
روح ِ من آتَـش گرفته...آه امان از جسم و جان بیخودی...
آسمان رنگ غم است ... سیل اشک من به راه
ماهتاب و جزر و مد قلب من ، با این هوای بیخودی ...
کاش می گفتی چه بـــود ؟ ... آتش ِ داغ ِ دلت ...
خسته ام از زندگی... آه امان از راه های بیخودی
اشک میریزم ولی مثل همیشه ، بـی صدا ...
چون نمی آید به گوش ... آن هلهله .. آن جیغ های بیخودی ...
راه ِ من راه ِ تو است ... قلب من مال ِ تو است ...
من عاشقم با جان و دل ... عاشق این حرف های بیخودی ...
کام من در حسرت ِ سیبـی ست شیرین از بهار ...
چشم من در انتظار میوه های بی نصیب از شاخه های بیخودی
زرد گشته روح من ... ترس دارم از بهار ...
در دلم غوغا به پا ... فکر من در های و هوی ِ بیخودی
می گریزم از صدا ... از استرس ... از اضطراب
اما قرار من کجاست ؟ ... آرامشم در ناله های بیخودی
من تو را میخواستم ... تنها تو را ... جانا تو را ...
تو نمی خندی به من ؟ خنده دار است این وفای بیخودی ...