قصیده دل

خـوانـنـد بــزرگــان ادب...، ایـن اثـــــرم را
بر تاج هنـــر بُرده پـس از این گُهــــــرم را

شـــاعر نَبُدَم، شــعر بـه آغــوشِ من آمد
فرمود: « ببندم به هنـــــر، تا کمـــرم را »

در کـارِ خطـــر رفتــم و هــرگـز نهــــراسم
با جان بپذیرم پس از این،هان خطـرم را

از دشمنِ ظاهــر شده باکی به دلم نیست
پائیــد همان بــدگُهــــرِ پشــتِ ســــرم را

بَــر ایمنــی از خیــــــلِ رفیـــــقانِ ریاکــار
بَر پشــــت ببندید پـس از ایـن ســپرم را

امـــــــروز بخـنــدید عـــــدو... بَـر دل زارم
فـردا سـت بموید، کــه ببینـد ظـفــــرم را

من سالکِ صبـرم ، ظفـرَم حاملِ شـــکر
تلــخ است اگر صبر، چشی آن شکرم را

ای قاصــدکِ عشــق، خبــــر بَـر به نگارم
ای دوست، به فـردا تــو نیـــــابی اثـرم را

کو شمس من و وان دگری خود قمر من؟
شمسم به کجـا رفت و چه آمد قمرم را؟

محبـــوب مـرا بُرده اجـل ...، تـا به بـَر آرد
این کِثـــرَت اندوه و غـــمِ بی شُــــمَرَم را

محبوسِ خودم هستم و رنجورِ دلِ خویش
زان روز نـهـــــادند...، بــه خاکـی پدرم را

از خلق، بَرِ من، پس از این هیچ مگویید
هـرکس بطـریقی که کند خون، جگـرم را

عمـری شــد و از خلق بجــز فتنه ندیـدم
ایــزد ز چـه آورده به بَـر...، این گــذرم را؟

از ایزد سبحان طلب این است شب و روز
آسـان کند از مهر...، به مقصـد سفرم را

گـر عمــر، ببخشـند و بخواننـد کـسی را
زان لطـــف...، ببینند خــــلایـق حـذرم را

پروازم از این چــرخ...، بود ذکرِ ســحرگاه
از مـرغِ سـحر پُرس، تو حالِ ســــحرم را

بــر ســنگِ مـــزارم بنـویسیـد به خوبان
این گفتــه ی دیرینه ی عهــدِ صِـــغَرم را

آزاد نبــــودیـم و... بدانیــد که این چـــرخ
زنـدان فضــــایی بـُـد و گـفـتـم نظـــرم را

بــر جُـرمِ حـوّا...، آدمِ دل داده بـه گـنـدم
دیـدم  چـه بُـریــدنـد هـمـه بال و پَرَم را!!

در بستنِ زندان، همه جا سـخت دویدم
بـر ظلـم کجا دیده کسی، خَم کمـرم را؟

گـر داده دل خــویـش بــه آن پـیـــرِ دل آرا
بنــواخت به یک بوســـه دلِ دَر به دَرم را

ابریست از آن چشم، بدیدم همه ی عمر
آن بُرده دلم خواســـــته چشــمانِ تَرَم را

این قومِ سَر آورده به خورشید درخشان
بـر فـتــــح جـهـان بُـرده چـــــرا و اگـرم را

در مجلـس مـا گفت یکـی پیـــرِ دل آگاه:
« ایــزد بنـوشــته است قضـــا و قـدرم را

در لحظــه ی بیـداد بـدیـدم چـو غبــاری
طــوفــان خـــدا بُرد زِ بَــر، فتنـه گــرم را»

تا آبِ رُخی را... به زر از ما نســــــتانند
بســــــــتـوده  رُخِ  زردِ فـــــــراتـر زِ زَرم را

بـر زَر نفــروشـــم اگــرم جــان به لب آیـد
طارق به خداوند که  شــــعر و هنـــرم را

تا دوش به مجلس سخنِ عشق سرودند
ســیمرغِ ادب بُــرد به سَـر، دردِ ســرم را

« اشــکم به طوافِ حرم کعبه چنان گـرم
کـــز دل بـزدود آن همـــه زنـگ و کـدرَم را

ناگه پسرم گفت:چه میخواهی از این در؟
گـفتـم:پســـرم بـوی صــفای پـدرم را[1]»

[1] دو بیت پایانی از زنده یاد حضرتِ استاد محمد حسین شهریار است6