مرد خاموش

نشسته ام

و سالهای عمر خویش را با هر موی سپید،

                                            چُرتکه می اندازم!

عجب خلاصه زیستنی.

حجاب عشق،در تب جوانی چون درختی ست بی سایه،-

که هیچگاه نتوان در پناهش چون نگین طبیعت،

چون گلی،

آرامش را آزمود!

نه جوانی باقیُ نه عشقی جاودانه

پس،

کماکان چُرتکه بینداز مرد خاموش!

عجب بی صدا مردنی.

نه خاطری که بدان دست گرفت

نه چنان عمری باقی،که در کوچه های عشق جولان داد،

عجب بی تلافی زیستنی!

چُرتکه بینداز مرد خاموش.