شب پره

شب پره را فرستادی ز جویای حال من آری شب پره درست پریشان حال مرا ز سنگ قلبت به تصویر کشاند دختری سپید موی تکیه بر پنجره اتاقکی سرد تاریک نمور پنجره ز شرم ابر آغشته به غبار باران آهِ وجودم به تهفه فرستاد تصویر حال مرا به نگاهِ شب پره