فال

رویِ میزِ ما دوباره قهوه ات شَر می شود
گوشِ من از تلخیِ این فال ها کر می شود
 
دستِ من چاقوی کیک است و شکر روی لبت
خنده هایت ماجرای دست و خنجر می شود
 
با زبان تر می کنی لب را به هنگام سخن
مثل قندی که درونِ چایِ من تر می شود
 
قهوه ها را یک به یک سر می کشی بی فایده ست
آخرش همچون سکانسی که مکرر می شود
 
کافه گردی های ما پایان ندارد،خسته ام
از تمامِ فال هایی که مقدر می شود...