حسادت

فروزان شد شب تا رم چو خواندم شعر شهبازی
چنان سرمست و شیدایم ، که از خود گشته ام راضی

بدون پنجره شعرش چقدر ممهور تایید است
جسارت می کنم گو یا ،‌که هم دزد است و هم قاضی

سکوت آن همدم دیرین ، بری شد از برم شیرین
زبس آن واژه های ناب ، دلم بردند به غمّازی

حسادت می کنم جایی که باید غبطه می خوردم
نکرده رقص باران هم ، به این اندازه طنّازی

ز بس  چون عالم خردی شدم مجذوب ، بی تردید
از این پس با شما هستم ، رفیق راه و هم بازی

خودم را سرزنش کردم ، شمابرمن ببخشائید
اگر آزرده اید از من ، از این کابوس لفّاظی