فرياد سكوت 15

پر از تنهايي شب هاي سردم
جهانم قصه ي غم بوده هر دم
چراغ بي فروغ شهر خالي
نهيبي مي زند تا مرز دردم
اگر يك دم نگاهم بر وي افتاد
همه دم با غم او در نبردم
چه نالم از غم عشقت كه خود را
خودم در دامن اين قصه كردم
هواي بوي خوب دامن تو
ز گل ها و گلستان كرده طردم
به فصل سبز و زيباي بهاران
اسير برگ پاييز ي زردم
اگر خاكسترم بر باد دادي
به سوي خانه ي تو رفته گردم
از اين عاشق شدن سودي نبردم
كه در كوه دل سنگي نوردم
سرشت و قصه ي هامون چنين است
هميشه يكه و تنها و فردم
چگونه با چنين غم مي توان گفت
كه جور اين زمانه كرده مردم