فرياد سكوت 12

ندايي آمده هردم،كه گر خوابيده اي برخيز

درخت بي ثمر بركن،وز اين بيهودگي پرهيز

صدايي آشنا هرگز،نمي آيد در اين غربت

به سوي كوي ياران شو،وز اين بيگانگي بگريز

من اين ديوانه را هردم،درون آينه ديدم

كه در فكرش شكستن بود،و سودايي جنون آميز

جوانمردي اگر اي دل،ز آزارم دمي بگذر

كه تا همراه تو گشتم،شده جانم به غم آويز

دل شبگرد تنها را،چه گويم در هواي شب

كه پاياني نمي گيرد،مگر در صبح رستاخيز

نينديشم،نخواهد شد،كه جان رفته باز آيد

اگر هم پشت پاي او،بريزي آب يك كاريز

چو مضرابم به دست آيد،قرار از دل بخواهد شد

كه مي پيچد ز سنتورم،صداي گرم و شور انگيز

چه گويم موج دريا را،كه با ما بي قراري كرد

و همراه دل هامون،شده در غربت پاييز