فرياد سكوت 11

در سخن خانه دوش،قصه ي مردي دلير

برده قرارم ز دل،بر سر پيكان تير

سخت چو كوهي بزگ،ژرف چو درياي آب

سبز چو سرو بلند،صاف چو خاك كوير

من كه فرو مانده ام،او كه ز گوهر سر است

از چه بنا گشته است،گوهر جانش خمير

هيچ ندارد كسي،شرح ز كردار او

كين همه مردانگي،رشك نشاند به شير

با همه افتادگي،سر چو سر سرو و دار

چون سر مردان مرد،هيچ نيارد به زير

بوسه به رخسار مرگ،سجده به ميدان مين

تا كه گشايد به جان،از گره خانه گير

هيچ چه گويم من از،آنكه حريم وطن

حفظ كند گر به خون،فرش كند از حرير

پاي نهاد و گذشت،دست نهاد و گذشت

يوغ اسارت كشيد،با دل و جان ناگزير

عرضه به نيكي بكن،جام جواني خويش

فخر جهان تا شود،قصه ي مردان پير

لاله چو مي رويد از،خون شهيد وطن

تا كه برويي چو گل ،جز به چنين ره نمير