غم عشق

چون تب عشق تو در سینه ی ما خانه کند

عالمی را زغـــــــم هجـــــر تو دیوانه کند

مســـت از باده ی اشکم زفــــــراق رخ تو

ساقــــــــی ای کو که مرا همــدم پیمانه کند 

چون پریشـــــــان شدم از زلف دراز غم تو

مرهمی نیست که آن را زدلــــــــم شانه کند

عاقبت کشد خیــــــــــــالت دل مارا به قفس

بین غم عشـــــــــــق چه رفتار غریبانه کند

لب لعـــــل تو مرا جـام، به گیتی کافی ست

چه نیازی که شبی ، دل ســویِ میخانه کند

تا مرا دوســــــت تویی فارغم از هم نفسی

آشنا را ،غــــــــــــــــم دیدار تو بیگانه کند

عاشق خســته تن پوش، بجز غصه نداشت

جانی آورد که صرف غم یکـــــــــدانه کند

تا به آبــــــــادی دل تاخت شب بی کسی ام

چون تو کس نیست که یاد از من ویرانه کند