بوی آفتاب

مدینه

خسته است از شب سکوت

پر شد از بوی آفتاب

علی از کوچه های شب

گذشت

تا باز بیند نور زهرا را

هنوز از کوچه های سرد مدینه

بوی غم می آید

صدای غربت تنهایی یکی

می آید

حسن وحسن

آن رامردان عشق وآزادی

می آیند

تا آغوش بگشایند روی یاس را

برای آخرین بار

زینب سخن گوید

پر شور و بی پروا اما

از سر درد

بر تابوت خورشید عشق

زهرا

خانمی که شما باشید

در فقدان روشنایی تو

ما  در جهان پر از آشوب

در بن بست های بی انتهای زمین

مانده ایم

حضور سبز تو

به زندگی ما

عشق می پاشد

مرا بپذیر آن چنان که هستم

زهرا 

خانمی که شما باشید