برای استادم منوچهر مجاهد نیا

جاده جبر است

 منوچهر

ما باید از کوره راهی برویم

که اراده  های آهنین مان را

نفی نکنند

منوچهر دیدی که سی وسه پل تا تو  بیشتر نمانده است

من می آیم وکنار  زاینده رود

ماهی قرمز مرده ای می شوم

تا عید را با مرگ من جشن بگیری

من برای تو مردم منوچهر

برای تو

وقتی که قداست موی سپید تو را قدسی ها نمی شناسند

چه برسد به من که خاک این سرزمین

در چشم هایم گل شده است

منوچهر

باور کن هنوز  حسین پناهی   تنها پناهنده قلب هاست

و دست های خسرو شکیبایی برای این وداع کافی ست

می شود با روح تختی مردانگی مردها را آزمود

و پوریای ولی  را در دامن دماوند  جست

هنوز مردگان سالارند  و باید مرد تا زنده بمانی باید مرد منوچهر

نه در هند  نه در اقیانوس

نه میان سرخ پوستان

نه میان سیاهان

باید مرد  در جایی که مرگ به ذلت افتاده است

جایی که زندگی زاویه با جسم پیدا می کند

منوچهر