می بر کف و گلگون لب و با چشم خمار

می بر کف و گلگون لب و با چشم خمار
آمد آهسته به سر پنجه نمودم بیدار
چشم بگشودم و چشمم به دو چشمش افتاد
دین و دل برد ز من با نگهش طرفه نگار
تا شدم محو وجودش همه بی خود گشتم
وی چنین دید و مرا کرد محبت اظهار
گفت بر خیز که اینک نبود موقع خواب
ای که دم میزنی از عشق، تو و خواب چه کار
لب گشود از در همصبتی آمد به برم
غنچه وا کرد و ببرد از دل من صبر و قرار
همه مشغول وی و کام ستانی تا صبح
چه خجسته سحری و چه مبارک دیدار
مرتضی گفت خموشی که چه خوش اقبال است
هر که آن حال بخواهد برود در این کار

مرتضی