مرز پر گهر

اَیا چون نشانیست از خاوران

به ایران زمین اندر آید زبان

چو صاحب جهان این جهان را فراشت

نگینی چو ایران بر آن بر گذاشت

نشاید جهان را چو ایران نشان

مگر گفته ی صاحب اختران

ز اهریمنان کس توان نام برد

در ایران کمی آب آسوده خورد

چو گُردان گُردی چو کورش کبیر

بیفتد اراده رود پای گیر

که چنگیزیان چون سکندر خراب

بسان یکی تیغ پولاد ناب

که ایران چو باشد به نزد ددان

بهشت خیالی ولی کن گران

چو آورد شری زهرسو سری

جهان آفرین باز کرده دری

چو آن در برآرد به هرسو نگر

شود جشن و شادی، سر آید شرر

از این است جهاندار رویی نمود

دری را بر افشاند و خویی نمود

چو ایرانیان پای بر نفس خویش

نهادند ،دشمن نکرد پای پیش

چو گردان همه پاک گشته زنفس

دلاشان رها شد ز یوق و قفس

نکویی بر افراشتند چون نهال

به یزدان که این قوم هست بی همال

تو باید بنازی به خود پوریا

که داری جدی نیک چون آریا