ایستگاه ماقبل آخر

غصه هایی که قصه من شد

روزگاری که پر شد از ماتم

سینه ای که سرد شد از درد

و گلویی که ضجه زد ازغم

آرزویم چه ساده بی پا شد

در حصارِ دروغ و صدرنگی

عاقبت متهم شد این تنها

که تو دیوانه ای خری منگی

ماحصل ولی چه شد از عشق

عمر بر باد رفت و حسرتم افزود

دردتنهایی جهانگیرو

سرمه ای سبزهای خون آلود

مانده ام در اطاقِ خلوت عشق

آخرین جرعه ی شراب جفا

خطِ آخر فقط همین مانده

سربکش دردمندِ خسته ی تنها

باید این بار قافیه بپُکد

دردها خط به خط شود پیدا

تاکه تاریخ را زنده گرداند

رنج زخمی که مانده بر دلها

دست تو جام زهر و تیغِ دودم

حیف اسمت که مستِ آن گشتم

تابه خود آمدم چه سود از آن

ازتنم جان رها شد و رستم

«باز اما صدای مرغابی است

روی برکه ی پر از ماهی»

مردنِ سخت و زردِ بی برگی

در میان زمین پر آهی

توچه مستی که جام را بردی

دستِ دیوانه ی دگر دادی

در میان غمت پریشانی

ای تو دیوانه از چه رو شادی؟؟