فرياد سكوت 2

رنجشي هر كس رساند سوي انسان ها خطاست

گرچه جنگ و كينه از روز ازل همراه ماست

 كرم ابريشم ز پيله سازي اش پرواز جست

گر نيابد بال و پر اينگونه رنجيدن رواست؟

من نه در انديشه ي رودم كه دارد مي رود

در پي آن رستنم كز دست آب رود خاست

گر چه در سرماي شب دامان من آتش گرفت

خوش بود دل زان شراري كه در اين آتش بپاست

زان سحرگاهي كه راهم سوي خاكستان فتاد

در دل زارم چه گويم از تب و غوغا چهاست

هر شب از انديشه جويم مي شود از دست دوست

آتشي سوزنده تر از آن كه دل دارد بخواست؟

آتش عشق تو در دل بوده از قبل عدم

آنچه آغازي ندارد روي پايانش كجاست

دولت وصلت كه هجران را فروكش مي كند

بر چنين آتش كه من در دام آن هستم دواست؟

چون طبيبي و رخ ماه تو باشد حاجتم

وين مريض از دامن عشقت شفا هرگز نخواست

كي بيفتد راه من در دامن يار دگر

چشم هامون تا گرفتار رخ ماه شماست