بانگاهی غرق در حیرت

با نگاهی غرق در حیرت

ایستگاهی سرد و متروکم، های هایی منتشر در باد
غیر شلاق سیاه برف، نیست چیزی با تنم همزاد

فصل ­هایم بی ­گُل و بلبل، لحظه ­هایم خسته و مجروح
بر سرم بارانی از ماتم، بر تنم پیراهنی از باد

وسعت تنهایی ­ام را هیچ کوه و دشتی برنمی ­تابد
باز هم حالی نم ی­پرسد از من آن لیلای شیرین زاد

چشمه ­ی خورشید خشکیده ­ست، زمهریر درد می ­بارد
آتشی کوتا بسوزانم، ریشه ­ی این فصل بی  بنیاد

شانه ­های اعتمادم را نردبان کردند و من ماندم
با نگاهی غرق در حیرت، با دهانی خالی از فریاد

سرفه کردم از گلویم خون بر زمین پاشید و حیرانم
این همه دندان تیز و هار از کجا بر جان من افتاد
                          ***

در زمستانی چنین بی ­رحم، در زمینی این چنین دل سنگ
کی توان بار دگر رویید، کی توان بار دگر گُل داد