حسرت پرواز 19

ميان آتش شعر و ترانه

دلي دارم پر از جور زمانه

پرستو را كه هجرت سرنوشت است

نمي بندد دلش بر آشيانه

نمي دانسته آيا شمع روشن

كه مي سوزد پري در اين ميانه؟

غم عشق تو يك شب بي هوا زد

بسان شعله اي در من جوانه

به شمعي دل سپردم تا سحرگاه

و او در آتش دل در زبانه

به او دل دادم و در جانم انداخت

غمي با شعله هاي جاودانه

ز شوق آتشين هم نشيني

شده آب از سر و رويش روانه

رخش از آتش عشقش گل انداخت

و شرم او به رخسارش نشانه

سكوت آتشين دلنوازش

حكايت مي نمود از صد فسانه

به پايان تا رسيد از خانه ام رفت

سوار دود خود تا بي كرانه

به پاي من نشستي تا نگيرد

دلم را بي كسي هاي شبانه

غم بي هم زباني آتشم زد

نهادم آتش دل را بهانه

دل ديوانه ي بي هم نفس را

به دست تو سپردم عاشقانه

سرود آتشين داغ هامون

به آتش مي كشد آرام خانه