جونقان

جونقان

بر نگین شرقی چهار محال                                                                                 شهر من خفته است به دور از قیل و قال

در میان بختیاران غیور                                                                                     در جوار شهر شه زاینده رود

روی خود بنموده است زاگرس نشان                                                                     رشته ای افکنده است باپود جان

نام این در نهان هست جونقان                                                                              زادگاه سر به داران زمان

پس نویسم خاطرات آن زمان                                                                               با دلی خونین به رنگ جونقان

قلعه سرداراسعد دریادمان                                                                                یادگار غیرت آن مردمان

گندمان وخرمنی بس زرنشان                                                                          می نوازد آن نسیم چنگی زجان

مردمانی پر تلاش ،جنبنده جوش                                                                          همچنان کوهی ستبر، اما خموش

در شکاف چهره این مردمان                                                                               صد هزاران راز خفته است در میان

می ببارد رحمتش از آسمان                                                                                 آن بود لطف خداوند جهان

کوههایش هر زمان پوشیده برف                                                                           در نظر دامان پرچین صدف

چشمه هایی همچنان صاف و زلال                                                                        آن ندارد رنگ و بویی از زوال

چشمه هایی همچو چشم عاشقان                                                                            در گذر زین واپسین روز خزان

گر چه می بودم اندک جونقان                                                                              پس بگویم عشق خود را این چنان

می کنم این افتخار در هر زمان                                                                              که نژادی دارم من از جونقان